به ذرو ة معرفت نفس است، از قلم این کمترین : حسن حسن زاده آملی، به رش تة نوشته

درآمده است که اگر مورد پسند افتد او را بسند است.

 آن که خود را نشناخت چگونه دیگری را می شناسد؟!

 آن که از صحیفة نفس خود آگاهی ندارد، از کدام کتاب و رساله طرفی می بندد؟!

آن که گوهر ذات خود را تباه کرده است، چه بهره ای از زندگی برده است؟!

آن که خود را فراموش کرده است، از یاد چه چیز خرسند است؟!

آن که می پندارد کاری برتر از خودشناسی و خداشناسی است، چیست؟!

باشد؟!

آن که خود را برای همیشه درست نساخت، پس به چه کاری پرداخت؟!

آن که از سیر انفسی به سیر آفاقی نرسیده است, چه چشیده و چه دیده است؟!

آن که می انگارد در عوالم امکان، موجودی بزرگتر از انسان است، کدام است؟!

آن که تن آراست و روان آلاست، به چه ارج و بهاست؟!

آن که معاش مادی را وسیلة مقامات معنوی نگیرد، سخت در خطاست.

آن که به هر آرمان است، ارزش او همان است.

آن که از مرگ می ترسد، از خودش می ترسد.

آن که خدای را انکار دارد، منکر وجود خود است.

خود است و معرفت نفس اُم حکمت است.